Schateren

Ik heb in jaren niet zo gelachen om een boek! Zondagsgeld van Phipip Snijder speelt rond 1967 op het Bickerseiland. Een deel van Amsterdam dat niet meedeed met de ontwikkelingen, de tijd stond er stil. Snijder schetst een beeld van een gesloten gemeenschap. Men klitte de hele dag bij elkaar in veel te kleine kamertjes, waar ook nog eens de hele dag werd gerookt. De armoede, het gebrek aan privacy, de hoofdpersoon probeert zich wanhopig staande, maar blijft een buitenstaander als kind van een vader uit Groningen. Maar vooral omdat hij als enige van de gemeenschap goed kan leren en naar de middelbare school mag.

Roemenie
Ik ben recentelijk in Roemenie geweest en had het gevoel alsof het dorp waar ik verbleef overeen kwam met de sfeer die Snijder oproept over zijn Bickerseiland.Het lijkt alsof niemand werkt. Er zijn wat schrootloodsen, wat autosloperijen en een lompenhandel waar een deel van de mannen wat rondhangt. De rest staat op de hoek van de straat en maakt schuine grappen over de vrouwen die langslopen. Waarom is het ondanks die lamlendigeheid zo om te lachen.

Reviaans
Evenals Reve weet Snijder het tragische van het leven zo beeldend en poetisch te beschrijven dat het boven zichzelf uit kan stijgen. Hoogtepunt van het boek is de beschrijving van de viering van een koperen bruiloft. De hoofdpersoon die zich dapper probeert over te geven aan de algemeen gedeelde feestvreugde. Uiteindelijk lukt het als hij een paar citroenbrandewijntjes van een tante achterover weet te slaan. En dan krijg je als lezer een Reviaans moment, het is bijna om te huilen zo mooi. Want ondanks alle armoede en nadelen van zo'n wereld is het er ook een waar mensen op elkaar konden rekenen en een diep gevoel van verbondeheid was met elkaar.